Jak tu nie lubić chłopaka? Nie dość że pieczołowicie konstruuje swoje instrumenty, ekstrahując z nich jedyne w swoim rodzaju brzmienia, to jeszcze swymi ostrymi jak igły dźwiękami funduje słuchaczom akupunkturę ucha wewnętrznego, powodując ukrwienie organu i gwałtowny skok ciśnienia. Po które wcielenie tego artysty by nie sięgnąć, to jest on w stanie swoją muzyką wyciągnąć martwego z grobu. Albo wprost przeciwnie do grobu wpędzić. Twarde, ostre brzmienia, kanciasto spłaszczone, najeżone glitchowymi opiłkami, gromkie chropowate basy, szlifierskie świsty, skwierczące werble, kwadratowe piskliwe arppegia (to dorodne, przestrzenne z "Dishonest Gymnastics" to jedynie zmyłka). A na dokładkę kanonada uderzeń, delirycznych stukotów, układająca się bądź to; w mordercze tempa, ("Remarkable Jaw Apparatus") po których słuchacz leży brutalnie znokautowany ilością i ciężarem otrzymanych ciosów, bądź; mozolne, trip-hopowe, pasaże ("Misfortune or Mayhem") lepkie i narkotyczne.
W przypadku "Pulsus Frequens" mamy do czynienia z maksymalizacją zarówno brzmienia, jak i formy. Niezależnie od tempa, a co za tym idzie ilości użytych uderzeń, niemal niemożliwym jest znalezienie, choćby przecinka ciszy w kompozycjach Lautbild. Drugorzędne są gatunki, po które sięga Kulczyński. Może to być techno, trip-hop, równie dobrze harsh noise, bo siła rażenia zbliżona, jeśli nie większa. Kluczowe w jego muzyce jest to, że pomimo całej bezkompromisowości brzmień i rytmiki Lautbild (podobnie zresztą jak Wilhelm Brass) daleki jest od toporności i powtarzalności. Kompozycja jest zawsze rozplanowana z detalami, a praca studyjna perfekcyjna. Nieco inaczej prezentują się występy przed publicznością. Improwizacja działa na niego jak płachta na byka, a autentyczna potrzeba dania upustu porywającym dźwiękowym pomysłom jest na tyle zaciekła, że odbija się to momentami na płynności wykonania. Jednak w nagraniach soniczna hekatomba Pawła Kulczyńskiego jest precyzyjna, skuteczna i kontrolowana w stu procentach.
Słuchając "Pulsus Frequens" czuję się nieco jak postać z surrealistycznych historyjek Joan Cornellà, która mimo iż zebrała właśnie niemożebny wycisk, krwawi i jest ledwo żywa, to wciąż stoi z głupkowatą miną i przyklejonym uśmiechem. Wobec ekspresji Lautbild jestem równie przyjemnie bezradny i skołowany. Z zapartym tchem śledzę jak nad głową przechodzi mi dźwiękowa nawałnica, podziwiam jej energię i witalizm, a nawet przebojowość, choć momentami bywam przytłoczony natężeniem wydarzeń. Wyobraźnia i rozmach Kulczyńskiego prześciga percepcje słuchacza. Jest on dla rodzimej elektroniki jak (tak wiem, Paweł ponoć nie ceni sobie jazzu) Brotzmann i Gustafsson dla sceny free. Znakomitym instrumentalistą nie uznającym w procesie tworzenia kompromisów, trzymającym słuchacza za gardło i tryskającym wokół testosteronem. Jednym słowem: rzeźnikiem. Publiczność kocha tak wyraziste postacie, realizujące z pełnym poświęceniem własne artystyczne wizje.
Trudno wyobrazić sobie muzykę równie zgiełkliwą co przebojową, łączącą bizantyjski rozmach z matematyczną precyzją. "Pulsus Frequens" to album na którym Lautbild nie puszcza już oka do słuchacza, jak to się działo na poprzednim jego wydawnictwie "Prolekult" gdzie taneczne gatunki elektroniki groteskowo przerysowywał i wypaczał. Na najnowszej płycie Kulczyński wytacza najcięższe działa i nie waha się ich użyć; podkręca tempo, zagęszcza atmosferę i detonuje ładunki..
"Pulsus Frequens" wchodzi jak Lennox Lewis w Andrzeja Gołotę. Wystarczy jedna runda, aby na twarzy słuchacza malowała się nietęga mina będąca wypadkową ekscytacji, przerażenia i niedowierzania. Respekt.
LAUTBILD "Pulsus Frequens"
2016, BDTA / Mik.Musik.!.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz